کاش این جمعه دل عرش چراغان بشود            یوسفِ آل علی، راهـی کـنـعـان بـشـود

بانگِ جاء الحقِ جبریل بپـیچـد به فلک            آسـمــان قــاریِ ایـن آیـهٔ قــرآن بـشـود

تشنـهٔ بارش یک لحـظه نگـاهش هستیم            دیده باید که پُر از حضرت باران بشود

کـاش انــدازه یـک دم بـپــذیـرد مــا را            یا به قـدر نـفَـسی هم شده مهـمان بشود

می‌رسد عاقبت آن روز که با بیرق نور            از افق حضرت خورشید غزلخوان بشود

نامِ او زمـزمـۀ وقـت سحـرگـاهـان‌ست            عـشق بـایـد به دل مـأذنـه عـنوان بشود

عشق معنا شده در تاب و تبِ منتظران            کاشـکی نـدبـهٔ مـا درخـور ایشان بشود

باید از عـمق قـنوتت بکـشی یا رب، تا            لؤلؤ از گـوشۀ مژگانِ تو غـلطان بشود

در فـراقـش شده مـرغ غـزلـم دل‌مُـرده            می‌شود او به دل مُـردۀ مـا جـان بـشود

گفته انجیل هم این را که جهان یک روزی            روشن از آمـدنِ حـضرت انـسان بشود

خداوندا! خداوندا! تو ای معبودِ سبحانم            بسویت آمدم امشب نگه کن چشمِ گریانم